Wandelen met ezels

Blijkbaar wordt het veel gedaan als vakantie-activiteit; wandelen met ezels. Wij hebben er twee, maar er wordt niet zo vaak gewandeld. We zouden bezoek krijgen van Rik’s nicht Rinie en haar  Rick, en toen die aan mijn Rik hadden gevraagd wat er hier in de buurt zoal te doen is, had hij het “wandelen met ezels” voorgesteld. Om niet voor rare verrassingen te komen tijdens het bezoek, stelde hij me op een voorafgaande zondag voor om met zijn vieren (wij en de ezels dus) een wandeling te maken.

Wat leuk was dat, op een prachtige dag, in een rustig tempo een eindje wandelen. Als je niet al te streng bent, sta je geregeld stil, want dan willen ze wel een hapje nemen van het gras, waarvan in hun kale wei niet veel meer te vinden is.

Crumble profiteert van Rik’s toegeeflijkheid

 

 

Dat is niet zonder reden trouwens, ezels blijven namelijk eten zolang als er eten te vinden is, en worden dan veel te dik. Dat komt natuurlijk omdat het van oorsprong woestijndieren zijn, die ervan moeten profiteren zolang er iets te vinden is.

 

 

Met zo’n gordijntje voor je ogen heb je geen last van vliegen

Voor een wandeling is het toch prettig om wat te zien

Voor Cappucine is een uurtje écht genoeg. Ze krijgt dan last van haar heup/rug en begint te trekken met haar achterbeen. We maken een afkorting door onze tuin terug naar de ezelwei, en ze neemt nog een hap van de vlinderstruik.

Na deze generale repetitie verliep de wandeling met z’n zessen, met Rinie en Rick (échte dierenvrienden) erbij ook heel goed. Ja, het geeft iets extra’s aan je wandeling, onze twee lieve langoren erbij. Crumble heeft er helemaal geen moeite mee, en was zo lief dat ik toen we eenmaal terug waren ook wel eens iets anders wilde proberen!

Niet schrikken, ik weet dat ik iets te zwaar voor hem ben, dit ga ik niet standaard doen. Maar voor ik aanbied om een kind op zijn rug te zetten, moest ik toch eerst weten hoe hij zou reageren, ons Crumbeltje. Duidelijk, goed dus!